wzgórze, szczyt wznoszący się nad powierzchnię lodowca i otoczony zewsząd przez pokrywę lodową.
Nunataki występują w obszarach pokrytych lądolodem – na Grenlandii, Antarktydzie lub w silnie zlodowaconych górach np. na Spitsbergenie. Mają z reguły postać ostrych i poszarpanych skał i masywów skalnych, który jest wynikiem intensywnego wietrzenia mrozowego. Po ustąpieniu lądolodu odznaczają się w krajobrazie silnym kontrastem z obłymi formami terenu, znajdującymi się poniżej dawnej powierzchni lodu.
Słowo "nunatak" zostało zaczerpnięte z języka Inuit, w którym oznacza "czarną skałę" – obrazując kontrast, jakim ciemny skrawek lądu odznacza się na tle śniegu. Jest obecnie używane w większości europejskich języków, w językach Europy zachodniej przynajmniej od lat 80. XIX w.
Przykładem nunataku na terenie Polski była, w czasie zlodowacenia krakowskiego, góra Ślęża
