SAGATYS SAIMIRI SAKSAUŁ SAMOJED SAMOMAT SANEPID SANKHJA SASHIMI SĘCZYNA SĘPOLIA SCHOLIA SCRAPIE SEKSCES SEŁEDEC SERAFIN SFUMATO SHIATSU SHITAKE SIAMANG SKOLEKS SOLFUGA SOLIRÓD SONORNY SOWCHOZ SPAMBOT SPARDEK SPIZELA STANDBY STRAMIT STREPET STRZYGA STUPTUT SUZAFON SYNTAZA SZAHADA SZANTAN SZAPITO SZÓSTKA SZCZERK SZCZWÓŁ SZEWRON SZRONIĆ SZTRYCH
Znaczenie
Źródło zdjęcia:
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/75/Places_of_articulation.svg
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/75/Places_of_articulation.svg
Międzynarodowy Alfabet Fonetyczny (IPA) klasyfikuje głoski zwarto-otwarte na:
- nosowe — cechują się zwarciem w jamie ustnej, ale jednocześnie otwierany jest tor nosowy (podniebienie miękkie jest opuszczane); wiele języków świata posiada co najmniej dwie takie głoski (m, n); przykładem w języku polskim są spółgłoski m, n lub ń;
- drżące — powstają przez szybko następujące po sobie zwarcie i otwarcie narządu artykulacji i miejsca artykulacji. W języku polskim
- boczne — cechują się wytworzeniem zwarcia w środkowej części jamy ustnej i przepływem powietrza bokami, z jednej lub dwóch stron języka. Są przeciwstawne do spółgłosek środkowych; najbardziej rozpowszechnioną spółgłoską boczną jest l, lub jej welaryzowany (łac. velum — podniebienie miękkie) odpowiednik ł w języku polskim czy albańskim;
Wyraz sonorny wywodzi się od łacińskiego słowa sonorus, czyli brzmiący, dźwięczny (sonor — dźwięk + us — końcówka przymiotnikowa).
Na rysunku obok zaznaczone są miejsca artykulacji, czyli nieruchome narządy mowy, przy których występuje największe zwarcie lub zbliżenie podczas artykulacji spółgłosek.
Odmiana
przym., sonorniPrzedłużki
SONORNY-M
Anagramy
brakAnagramy z blankiem
SONORNYM